Καμιά φορά η τύχη ή η μοίρα ή αυτός που μας παίζει στην βιντεοκονσόλα του.. παίζει παράξενα παιχνίδια και δημιουργεί συμπτώσεις. Οπως αυτή, που έτυχε δύο ειδήσεις να έρθουν η μία κοντά στην άλλη, δίπλα δίπλα.
Η αριστερή φωτογραφία είναι από τον διωγμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς το 1944. Η δεξιά, είναι από πρόσφυγες που ξεκίνησαν εκδιωκώμενοι λόγω των συνθηκών, από τη χώρα τους, αναζητώντας την ελπίδα σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη.
Διωγμένοι οι πρώτοι, διωγμένοι και οι δεύτεροι. Τιμές στους πρώτους, διωγμό στους δεύτερους.
Ανθρωποι δυστυχισμένοι σε κάθε περίπτωση. Πόσο ρατσιστές είμαστε αλήθεια? Νομίζω πως, έτσι τυχαία, βρήκα την απάντηση. Βρήκα ότι δεν είμαστε ρατσιστές όταν οι διωγμένοι είναι πεθαμένοι. Τότε δεν μας ενοχλούν. Τότε μπορούμε ακόμη και να τους τιμήσουμε. Στην άλλη περίπτωση - κοίτα να δεις - πάλι δεν είμαστε ρατσιστές. Στην ουσία, αυτό που θέλουμε είναι να δούμε και τους ζωντανούς να γίνονται νεκροί για να μπορέσουμε να τους τιμήσουμε και αυτούς.
Είμαστε φιλόξενος και συμπονετικός λαός εμείς οι έλληνες αλλά προπάντων, ξέρουμε να τιμούμε τους νεκρούς. Ε?