Events στο goTHESS
Συνεχίζονται οι πρόδρομες εκδηλώσεις Οpen Art Lab της ΔΕΘ-HELEXPO, (δίπλα στο Πύργο του ΟΤΕ), για την 1η Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair, που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη, από 1-4 Δεκεμβρίου 2016, στο Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο της ΔΕΘ HELEXPO (περίπτερα 8-9-10).Την διοργάνωση της έχουν αναλάβει από κοινού ο Εθνικός Φορέας Οργάνωσης Εκθέσεων, Συνεδρίων και Πολιτιστικών Εκδηλώσεων "ΔΕΘ HELEXPO ΑΕ" και ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Παντελής Τσάτσης.
Η δεύτερη κατά σειρά εκδήλωση από τριλογία εκθέσεων, με τίτλο "Τα Απαρέμφατα της Εικόνας", εγκαινιάζεται τη Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016, ώρα 17.00 στο Οpen Art Lab της ΔΕΘ- HELEXPO.
Την επιστημονική επιμέλεια και καλλιτεχνική ευθύνη έχει ο κριτικός τέχνης, Αναπληρωτής Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, κ. Χ. Σαββόπουλος.
Τα Απαρέμφατα της Εικόνας
Μια απόπειρα προσέγγισης νεότερων καλλιτεχνών της σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης.
Ι. Η Μέθοδος Προσέγγισης.
Για δεκαετίες η ελληνική τέχνη δεν επεσήμανε την παρουσία της στη διεθνή σκηνή σαν σύνολο, αλλά ως εξατομικευμένες διαδρομές διαφορετικών καλλιτεχνών. Όμως μια συνολική θέαση του ελληνικού εικαστικού τοπίου αποκαλύπτει παθογένειες και ιδιαιτερότητες, χαρακτηριστικά και ζυμώσεις ενός κεφαλαίου στο αφήγημα της ελληνικής κουλτούρας, από την εποχή της θεσμικής σύστασης του νεότερου ελληνικού κράτους και κοινωνίας.
Το διαρκές μοντέλο που σχηματίζει η εικαστική κοινότητα και ενσωματώνει συστήματα πολιτισμικών αξιών και προτύπων αφομοιωμένων στον εικαστικό λόγο και συνδέεται με ένα ευρύτερο πολιτισμικό μοντέλο, που πρόχειρα ας ονομαστεί Δαρβινικό. Δηλαδή, ένα πολιτισμικό μοντέλο (pattern) που παλεύει διαρκώς για την επιβίωση προκειμένου μετά τη σταθεροποίησή του, να ξεκινήσει τη διαδικασία της “εξέλιξής”.
Σχετικά αυθαίρετα, με κίνητρο λόγους οικονομίας κειμένου, στη διαδικασία επιβίωσης πάσης φύσεως μοντέλων θα πρέπει να ελιχθούμε και να προσμετρήσουμε βασικές αρχές πολιτισμικών θεωριών, που μιλάνε για πολιτισμικά δάνεια ή επιβολές. Όπως όμως και να έχει το ζήτημα αυτό, στη σημερινή εποχή, η κυριαρχία ομογενοποιητικών τάσεων σε πολύ μεγάλη γεωπολιτισμική σκάλα είναι ένα κυρίαρχο και επιβλητικό φαινόμενο.
Συνεπώς, μια περιορισμένης εμβέλειας προσέγγιση, όπως η παρούσα, δηλαδή, νέο-εισαχθέντων καλλιτεχνών στην ελληνική εικαστική σκηνή, δεν μπορεί να οδηγήσει σε συνολικά, παρά μόνο σε επιμέρους, συμπεράσματα συνδεδεμένα με ένα σχηματικό πεδίο που προσομοιάζει σε υψηλό βαθμό με το ευρύτερο τοπίο της σημερινής σύγχρονης ελληνικής τέχνης.
Έτσι λοιπόν, οι χρονικοί και ποιοτικοί περιορισμοί του πεδίου ορίζονται πρώτα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα τα δέκα τελευταία χρόνια, και ύστερα από τον κατ΄ εξοχήν θεσμό που “παράγει” τους καλλιτέχνες, το θεωρούμενο ως το κύριο υποκείμενο της τέχνης, δηλαδή τη Σχολή Καλών Τεχνών.
Η προσέγγιση ενσωματώνει επίσης, τόσο τα κριτήρια επιλογής (έστω και με την εκδοχή του αντιπροσωπευτικού δείγματος), όσο και το ίδιο έργο τέχνης, δεν θα ακολουθήσει ανάλογες προσεγγίσεις μετά - δομικών μεθοδολογιών, αλλά, ένα τύπο ανάδειξης λειτουργικών αναφορών του καλλιτέχνη. Η προσέγγιση θεωρεί τον καλλιτέχνη ως αυτοπαθή μονάδα στο σύστημα καλλιτέχνης - έργο τέχνης - θεατής, και γι' αυτό το λόγο επαναπλαισίωσε το πλαίσιο των μέχρι τώρα προσεγγίσεων τους καταγεγραμμένων σε δημοσιευμένα σχόλια του έργου τους.
Στην πρώτη ομάδα καλλιτεχνών έχουν επιλεγεί καλλιτέχνες που το πεδίο ερεύνης τους είναι ο ανθρώπινος κόσμος, αλλά όχι της “εν γένει” γλώσσας της τέχνης. Του αφηρημένου, δηλαδή, πεδίου που λαμβάνεται ως παράδειγμα ενδοσυστημικών λειτουργιών της γλώσσας της τέχνης. Το πρόταγμα, είναι αντίθετα ο καθεαυτού λόγος της τέχνης (λειτουργική αναφορά σε ανθρώπινα όντα_ αναστοχασμός, ενόραση κ.α.). Η κριτική τους στάση, τόσο στη μορφολογία της εικόνας όσο και σε επίπεδο αφήγησης, αποτέλεσμα ριζικής διαφοροποίησης της θέσης τους
- και κατά συνέπεια του πλαισίου αναφοράς - σχετικά με τη χρήση και τα προϊόντα της εικαστικής γλώσσας. _
Η κυρίαρχη θέση αυτής της αντίληψης είναι ότι, μορφή συνιστά η παρούσα κατάσταση, εδώ και τώρα, όπου ο καλλιτέχνης είναι ο ομιλητής, μέσω του έργου τέχνης το οποίο στέκεται ενώπιόν μου και απευθύνεται σε μένα ως “συνομιλητή”. Κατά συνέπεια η εικαστική γλώσσα είναι το μέσον μιας επικοινωνιακής συναλλαγής μεταξύ ανθρωπίνων όντων στον παρόντα χρόνο και χώρο. Από αυτή τη θέση και από αυτή τη σκοπιά η εικαστική “συνομιλία” διεξάγεται, σχεδόν, με τους όρους που διεξάγεται και ερμηνεύεται μια οποιαδήποτε προφορική γλωσσική ενέργεια διατυπωμένη απαρεμφατικά (απρόσωπα ή προσωπικά), ως γλωσσική συναλλαγή μεταξύ δύο ανθρώπων. Οι δε εικόνες τους, δείχνουν την αντικατάσταση π.χ. του ρήματος είμαι με τον τύπο είναι, να είναι, θα είναι…έτσι ώστε να βρίσκονται σε μια διαρκή αναμονή της παρουσίας του θεατή με σκοπό να δημιουργηθεί μια στέρεα εικόνα προκειμένου να ολοκληρωθεί η επικοινωνιακή συναλλαγή.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης δεν εκπροσωπούν εκείνο που θα όριζε ο Roland Barthes “γραφείς εικόνων”. _ Γιατί δεν είναι και δεν θεωρούν εαυτούς ως πεδία μετατροπής εικαστικών συμβάσεων και κωδίκων ούτε και τυπικών σχηματισμών μιας Langue (γλώσσα) που θα εκπέσει σε Parole (ομιλία). Ο εικαστικός τους Λόγος είναι αναστοχαστικός και αφορά στη σημερινή συγκρότηση του ανθρώπου, του δημιουργού, του εαυτού. Εκφέρεται από τη σκοπιά του ενεργούντος υποκειμένου (του εικαστικού καλλιτέχνη) και όχι του υποκειμένου ως αποτέλεσμα λειτουργίας ή επιδιώξεων σχηματισμών εξουσίας ακόμη και γνώσεων που διαπερνούν την εποχή του (όπως θα παρατηρούσε ο Foucault). Είναι ενεργά υποκείμενα.
Η μνήμη λοιπόν, είναι ο εξάντας της περιπλάνησης με όχημα το χρόνο, στο έργο των επιλεγέντων καλλιτεχνών. Η μνήμη που αρχικά, και πρόχειρα, την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας με βασικά λειτουργικά συστατικά της τον “χρόνο” και την ουσία ,που ως δεξαμενή αναφορών, π.χ. (Άνθρωπος, Φύση, Φύλο, κοινωνία, κ.α.).
Ο μοντερνισμός, ας πούμε στο παράδειγμα του M. Proust, θεώρησε τη μνήμη και τον χώρο σαν επιφαινόμενο κοινωνικών λειτουργιών. Ωστόσο με αφορμή τον αναφερθέντα δημιουργό και τους προηγούμενους συλλογισμούς, ανακύπτει ένα ερώτημα: Τι θυμάμαι? Κάτι όπως το έζησα ή όπως το ανακαλεί η μνήμη? Σημαίνει ότι ενθυμούμενοι ξαναϋφαίνουμε το γεγονός ως μνήμη,
το συμβάν ως πράξη και συναίσθημα ταυτόχρονα υφασμένα μαζί. Κάτι που ο W. Benjamin τα χαρακτηρίζει σαν την αντίστροφη πορεία της Πηνελόπειας ύφανσης.
Χ. Σαββόπουλος, κριτικός τέχνης,
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Βασίλης Αβραμίδης, Αιμιλία Κούφα, Έλενα Μαρίνου, Ράνια Μπέλου,
Γιώργος Παπαφίγκος, Λάουρα Ράπτη, Αλέξανδρος Τουλιόπουλος.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί ομιλία σχετικά με τα κριτήρια επιλογής των καλλιτεχνών της έκθεσης και το έργο τους, από τον Αν. Καθηγητή Ιστορίας της Σύγχρονης Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ Χάρη Σαββόπουλο.
Διάρκεια έκθεσης 17 - 29 Φεβρουαρίου 2016
Ωράριο 12.00 –17.00
Είσοδος ελεύθερη
