PHANTASMA-GO-RIA

Έργα ζωγραφικά, φτιαγμένα με ακρυλικά χρώματα και σπρέι και μια επιδαπέδια/εναέρια εγκατάσταση από κατοπτρικές πλάκες μαγνητικού υλικού που προσαρμόζεται in situ. Οι ιστορίες που αφηγείται με τα παραπάνω μέσα, αφορούν έναν αντιφατικό κόσμο πραγματικού και φαντασιακού, που βρίσκεται σε σύγκρουση στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις με όλες τους τις παθογένειες αλλά και τις ανοικτές δυνατότητες τους .

Η ιστορικός τέχνης Θούλη Μισιρλόγλου γράφει "Στα έργα της Αλεξάνδρας Μαράτη είναι καλύτερα να αφεθούμε στην ατμόσφαιρα και στη προσπάθεια όχι τόσο να τα αποκωδικοποιήσουμε, όσο να διατυπώσουμε περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσα ενδεχομένως επιτρέπει οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας.

Πρόκειται για ένα είδος φουτουριστικής εμπόλεμης ζώνης; Αν συμφωνήσει κανείς σ’ αυτή την ψυχολογική περισσότερο, και όχι αναλυτική, υπόθεση, ήδη φτάνει σε μια ερμηνεία η οποία βασίζεται στην εικόνα, στην εικονογραφία και τη συνολική διαχείριση των μέσων της ζωγραφικής. Αν μιλήσει κανείς περισσότερο σε σχέση με τη συνθετική δομή, λαμβάνοντας βεβαίως ξανά υπόψη τις καθαρά ζωγραφικές ποιότητες των έργων, μπορεί να μιλούσε ταυτόχρονα για ένα είδος τεκτονικών (ζωγραφικών) πλακών. Συναιρώντας κατά κάποιο τρόπο τα δύο, τα έργα λειτουργούν ως ταξίδι σ’ έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο, άρα στο φαντασιακό και εν ολίγοις στη σχεδόν μυστικιστική ανθρωπογεωγραφία.

Το δυστοπικό σύμπαν της, τεχνικώς άρτιο και μελετημένο, γίνεται οθόνη προβολής: σκηνικών επεισοδίων, οραμάτων, μυθιστορίας, φόβων και του εξορκισμού τους. Για ένα σενάριο που γράφει η ίδια και περιμένει τους νέους πρωταγωνιστές του. Εμάς.”

Και αναλύει ο ιστορικός τέχνης Hartwig Knack από τη Βιέννη: Τα ζωγραφικά έργα και οι εγκαταστάσεις της Αλεξάνδρας Μαράτη αφηγούνται με συμβολικό τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη με όλες της τις αντιφάσεις, τις θετικές της ουτοπίες, τα παράδοξα, τις χαοτικές δομές της και ψυχικές της καταδύσεις. Η καλλιτέχνις ερευνά ζητήματα της ύπαρξης σχετικά με το πραγματικό και το φαντασιακό, την εξουσία και την αντιεξουσία, την εκμετάλλευση και τις προεκτάσεις της, την απομόνωση και την ανωνυμία που βιώνουν οι άνθρωποι στον μολώχ των μεγαλουπόλεων.

Ρομπότ, συχνά ακαθόριστης μορφής οχήματα και ιπτάμενα αντικείμενα εποικούν δυσδιάκριτους αρχιτεκτονικούς χώρους, οι οποίοι αφήνουν την αίσθηση μιας κρυσταλλικής διαφάνειας ή άλλοτε μιας βαριάς τούβλινης ή μεταλλικής κατασκευής. Μέσα από τις κατασκευές αυτές οι χώροι επεκτείνονται και ταυτόχρονα τείνουν να εξαϋλωθούν. Το παρόν και ένας άγνωστος επικείμενος χρόνος εμφανίζονται αυτοστιγμεί, εμπλέκονται μεταξύ τους για να αποχωριστούν άμεσα και πάλι.

Η εφαρμογή του πινέλου, του σπρέι χρώματος και των στένσιλ που φτιάχτηκαν από την ίδια την καλλιτέχνη δημιουργούν συχνά εντελώς διάφανες ακουαρελίστικες και άλλοτε πυκνές αδιαπέραστες χρωματικές επιφάνειες.

Η καλλιτέχνις δεν προτείνει κλασικές λύσεις προοπτικής για τη προσέγγιση του χώρου. Ο παρατηρητής σχεδόν καλείται με έναν επαναλαμβανόμενο, οπτικά διαδραστικά τρόπο, να επαναπροσδιορίσει το στίγμα των έργων.

Συμπλέγματα σε σχήμα matrix που παραπέμπουν σε ευσταθή ή ετοιμόρροπα πολυώροφα κτίρια αντικρίζουν πορτοκαλί, μπλε ή αχνοπράσινα φωτισμένα ενεργειακά πεδία. Η συχνά ομιχλώδης και ανέλπιδη ατμόσφαιρα των έργων δεν αποτελεί μόνο φαντασιακή ουτοπική ματιά στο μέλλον αλλά και καθρέφτη της εποχής μας.

Κάθε λεπτομέρεια στα έργα εμφανίζεται ενεργειακά φορτισμένη. Ανάλογα με την οπτική γωνία αλλάζει η μορφή και το περιεχόμενο δομής και αντικειμένου. Συγκεκριμένα αρχιτεκτονικά σχήματα εναλλάσσονται σε οργανικούς χώρους, σε σπίτια με φοινικιές και καταπράσινους κήπους. Το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο, η φωσφορίζουσα ομίχλη γεννά φαντάσματα και φως ενώ ταυτόχρονα εκπέμπει ανυπολόγιστη ενεργειακή ακτινοβολία.

Στην εποχή της παγκόσμιας μετανάστευσης, το επιδαπέδιο έργο με τον τίτλο “Bridges” αποτελεί μαζί με τα ζωγραφικά έργα μια αυτόνομη εγκατάσταση στο χώρο, πιο επίκαιρη από ποτέ. Μια νοητή γέφυρα ανάμεσα σε ανατολή και δύση ως θετικό στοιχείο ελπίδας και εμπιστοσύνης στο μέλλον. Τα φωτεινά σχέδια και οι φωσφορίζουσες αποχρώσεις των έργων – ροζ, πορτοκαλί, μπλε, βιολετί, κίτρινο και πράσινο – αντικατοπτρίζονται σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη τροχιά.

Η ροή της ενέργειας από κάτω προς τα πάνω και αντίρροπα, διαχέει “αισθητικά” μηνύματα ελπίδας.
… ένας βαθύτατα ρομαντικός στοχασμός: το καθρέφτισμα του Οικουμενικού στο Γήινο ή αλλιώς ένας δημιουργικός και γόνιμος διάλογος, η αντανάκλαση πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη.