Ντοκιμαντέρ του Νίκου Ασλανίδη "Η Μπάντα"

Την 9η Απριλίου 2019 χωρίς επίθετα, χωρίς τίτλους, χωρίς ιδιότητες, καλούμαστε να τιμήσουμε και να κρατήσουμε ζωντανά ΕΚΕΙΝΑ, τα 353.000 θύματα του μαρτυρικού Πόντου.

Σαν σήμερα, που οι κερασιές και τα λεφτοκάρυά τους ήταν ολάνθιστα «εις τα λεβαδία και τα παρχάρια τους», καλούμαστε εμείς οι ταπεινοί να τους μνημονεύσουμε. Ένα λουλούδι στη μνήμη τους είναι αυτό που θα μας προσφέρει με την ταινία του ο κ. Ασλανίδης.

Σαν σήμερα καλούμαστε να στρώσουμε’ς σα ταφία των τις τροφές μας και να τις μοιραστούμε μαζί τους, όπως το πανάρχαιο έθιμο απαιτεί. Τέτοια τροφή είναι αυτό που θα γευτείτε.

Σαν σήμερα, εμείς οι δικοί τους, καλούμαστε να μη σιωπήσουμε αλλά να μιλήσουμε, να τους τραγουδήσουμε. Τραγούδι, ύμνος μα και μοιρολόι είναι αυτό που θα ζήσετε και θα παρακολουθήσετε.
Ύμνος στην προαιώνια ιστορία, τον πολιτισμό, καταγγελία για τον αφανισμό και τον άδικο ξεριζωμό τους.
Αυτή την ιστορία, τον πολιτισμό και την Γενοκτονία οφείλουμε τρανά να τσαήσουμε, να βροντοφωνάξουμε, γιατί αυτό τους αρμόζει και αυτό τους οφείλουμε.
Γιατί μόνο έτσι θα ησυχάζουν οι ψυχές τους.

Σε μέρες που επιδιώκεται και εν πολλοίς επικρατεί η επιβολή της λήθης, σε μέρες που ανεχόμαστε και αποδεχόμαστε διαγραφή και σιωπή, σε μέρες που σχεδιασμένα καπηλεύεται, προωθείται και προβάλλεται δια της παραπληροφόρησης το μέγα γεγονός της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, οφείλουμε υπεύθυνα, μα και περήφανα να εκφραστούμε δια του λόγου, του λόγου της αλήθειας, της μνήμης και της τιμής.

Μια Αραβική παροιμία λέει:
«Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.»

Ο Αλεξανδρινός Κ. Καβάφης ποιητής αντιδρά. Αντιδρά έντονα, εκφράζοντας τη διαφωνία του απέναντι στην υποστηριζόμενη δι’ αυτής της παροιμίας, υπεροχή της σιωπής.

«Τίς βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;
τίς χαυνωθείς Aσιανός παραιτηθείς εις μοίραν
τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός;»

Μόνο άνθρωποι πλήρως υποταγμένοι σε βέβηλους, ως τυφλοί και βωβοί παραιτούνται και δεν διεκδικούν καμία συμμετοχή σε θέματα που αφορούν την πορεία και το μέλλον της χώρας τους. Αποχαυνώνονται σε τέτοιο σημείο μοιρολατρίας και αδράνειας, ώστε να θεωρούν πως το να σιωπούν είναι προτιμότερο από το να εκφράζουν την άποψή τους.

Και συνεχίζει

«Νοσείς. Είν’ η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,…»

Εκείνος που επιλέγει τη σιωπή είναι άρρωστος. Η σιγή είναι μια βαριά ασθένεια…
Και ολοκληρώνει

«Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — σιγή δεν μας αρμόζει….»
Το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει ο ποιητής -και το οποίο επαναλαμβάνει είναι πως οι άνθρωποι θα πρέπει να μιλούν. Η σιγή δεν αρμόζει στην ανθρώπινη φύση.

Ο Καβάφης επιλέγοντας την αραβική αυτή παροιμία, «Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.» και προσπερνώντας συναφείς διαπιστώσεις του ελληνικού πολιτισμού, όπως είναι για παράδειγμα το ρητό του Μενάνδρου «οὐδέν σιωπῆς ἔστι χρησιμώτερον», μοιάζει να εκλαμβάνει την προτίμηση αυτή στη σιωπή ως γέννημα υποτακτικής στάσης και δει των Ασιατών∙ μια προσέγγιση που διαγράφει μια έντονη αντίθεση με την κοινωνική και πολιτική αντίληψη των δυτικών.
Η πλειονότητα του δυτικού κόσμου επιθυμεί, βέβαια, να εμφανίζεται ως υπέρμαχος του λόγου, του διαλόγου και της λογικής, διατηρεί ωστόσο μια σαφή προτίμηση προς την άτεγκτη αποτελεσματικότητα της έμπρακτης δράσης.
Ο δυτικός «πολιτισμός», άλλωστε, είναι εκείνος που προσέφερε στον κόσμο τη σαρωτική επέλαση των γερμανικών στρατευμάτων και της υποστήριξής τους στην επέλαση των ομοϊδεατών τους υπό μορφή Τσετών στον μαρτυρικό μας Πόντο.

Αγαπητοί αναγνώστες,

Σκόπιμα επιλέξαμε αυτή την εισαγωγή με αναφορά στη δύναμη του λόγου αλλά και της εικόνας γιατί μ’ αυτές τις σκέψεις επιθυμούμε να σας προετοιμάσουμε για το τι θα δείτε, τι θα ακούσετε, τι θα νιώσετε, τι θα βιώσετε, σ’ αυτό το μνημόσυνο.

Είμαστε βέβαιοι ότι όλοι θα αισθανθείτε στο τέλος την ανάγκη να χειροκροτήσετε για να ξεπεράσετε το μούδιασμα που θα νιώσετε. Για να εκτονώσετε το xτυποκάρδι της ψυχής σας αλλά και για να δηλώσετε το παρόν σας σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ.

Ευχαριστούμε ολόψυχα τον κ. Ασλανίδη διότι με το έργο του, που κατ’ εξοχή είναι λόγος, λόγος διευρυμένος με την δύναμη της εικόνας και της μουσικής, συνεχίζει ως γνήσιος απόγονος Ελλήνων, και μάλιστα του Πόντου, να μην υποτάσσεται στην επιβεβλημένη αμάθεια που είναι το ακριβές συνώνυμο της πολυδιαφημιζόμενης «χρυσής» σιωπής.
Με το έργο του μας υπενθύμισε ότι ένας άνθρωπος χωρίς λόγο είναι ένας άνθρωπος χωρίς σκέψη, χωρίς συναισθήματα.
Με το έργο του αντέστρεψε τον Λουντέμη υπενθυμίζοντάς μας ότι: «όταν σωπαίνουν οι άνθρωποι ουρλιάζουν οι λύκοι.» Όταν σωπαίνουν οι νεκροί ακολουθούν κι άλλοι.
Με το έργο του ανταποκρίνεται στην προτροπή του μεγάλου Πόντιου Λεωνίδα Ιασωνίδη: «Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επηλαθόμεθά σου ώ Πάτριος Ποντία γή».

Η εικόνα και ο λόγος του έργου του, που χαρακτηρίζονται από ευγένεια, αλήθεια, χρησιμότητα και χρέος εξυψώνονται στο επίπεδο της τέχνης καθιστώντας την όπλο πανίσχυρο απέναντι στο ξεπάτωμα μιας ιστορίας 2300 χρόνων ειδικά από τα βιβλία των σχολείων μας.
Αυτός είναι και ο ιδιαίτερος λόγος που ζητήσαμε την παρουσία του σπαρακτικού λόγου του, την προβολή του ντοκιμαντέρ «Η ΜΠΑΝΤΑ», μέσα σε ένα σχολείο, το σχολείο μας.
Τον ευχαριστούμε για την άμεση, ολόθερμη και ανιδιοτελή ανταπόκρισή του.
Τον ευχαριστούμε γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να τελέσουμε ένα μνημόσυνο χρέους την Τρίτη 9 Απριλίου, την 99η ημέρα του 2019, της χρονιάς αφιερωμένης στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Να τιμήσουμε σαν εκπαιδευτικοί το εκεί μαρτυρικό σχολείο, το Ανατόλια Κολέγιο της Μερζεφούντας του Πόντου.

Το πρέπον θα ήταν κάθε μέρα αυτού του χρόνου να τελούσαμε τουλάχιστον ένα μνημόσυνο, αν αναλογιστούμε ότι ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό θα αντιστοιχούσε σε χιλίους από τους 353.000 μαρτυρικά και αδίκως πεσόντες τραντέλληνες του Πόντου.
Αντ’ αυτού κι ενώ έχει τελειώσει το πρώτο τρίμηνο του 2019 στον κατ’ εξοχή τόπο υποδοχής του Ελληνισμού του Πόντου και εν γένει του ξεριζωμένου Μικρασιατικού Ελληνισμού, τη Θεσσαλονίκη, «άκρα του τάφου σιωπή στην πόλη βασιλεύει». Δεν παραξενευόμαστε διότι το ίδιο δυστυχώς συνέβη και το 2016, όταν όλος ο κόσμος τιμούσε τον Μεγάλο Μακεδόνα φιλόσοφο Αριστοτέλη, πλην μιας ελάχιστης εξαίρεσης στο πανεπιστήμιο που φέρει τ’ όνομά του.