Με workshops, ομιλίες και συνελεύσεις καθ’όλη τη διάρκειά του, αλλά και με τη συναυλία του Σαββάτου, οι διοργανωτές επιχειρούν να αναδείξουν τη σημασία του πανεπιστημιακού ασύλου στην διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, και την ανεμπόδιστη ανταλλαγή γνώσης, χωρίς την παρέμβαση δυνάμεων καταστολής ή της αγοράς.
Όπως αναφέρουν οι ίδιοι: «Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι ο χώρος που δεν έχει καμία θέση η καταστολή, αλλά η αμφισβήτηση. Υπερασπιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε το άσυλο καθώς αυτό ολοκληρώνει την έννοια της πανεπιστημιακής-ακαδημαϊκής γνώσης και διασφαλίζει τον δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και την ανεμπόδιστη ανταλλαγή εργαλείων αγώνα από και προς την κοινωνία. Το άσυλο είναι κοινωνικό κεκτημένο και ως τέτοιο έχει υπάρξει κέντρο κοινωνικών αγώνων ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση, σκοταδισμό και καταπίεση.
Είναι ο χώρος στον οποίο καλούμαστε να ασχοληθούμε με τις επιστήμες και επιλέγουμε να το κάνουμε σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα μας και τις κοινωνικές ανάγκες της εποχής μας. Οφείλει να είναι πεδίο ανεξάρτητης, από στρατό και αγορά, έρευνας που θα δίνει ουσιαστικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, ειδικά όταν εκείνες συγκρούονται με συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων, όπως στην περίπτωση καύσης απορριμμάτων, για την οποία η επιστημονική κοινότητα δεν λαμβάνει θέση. Αντιλαμβανόμαστε αυτόν τον χώρο ως πεδίο πολιτικής δράσης και αντίστασης (γενικές συνελεύσεις, στέκια, εκδηλώσεις).
Οι φοιτητές πρέπει να έχουμε λόγο για τις σπουδές μας και να μπορούμε να διεκδικούμε καλύτερους όρους ζωής συνολικότερα. Συλλογικά και με αλληλεγγύη πρέπει να εναντιωνόμαστε στον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό που καλλιεργείται. Το πανεπιστήμιο για το οποίο αγωνιζόμαστε ανήκει σε όλη την κοινωνία, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, τάξης, πολιτικών πεποιθήσεων και άλλων κοινωνικών διακρίσεων με ελεύθερη πρόσβαση σε διαλέξεις σίτιση κλπ.
Στο πανεπιστήμιο για το οποίο αγωνιζόμαστε δεν χωράνε φασίστες, ρατσιστές, ομοφοβικοί. Αποτελεί χώρο διακίνησης ιδεών και πρακτικών, κάτι που απαιτεί την ελευθερία του λόγου, την πολιτική ζύμωση και τις πολιτιστικές δράσεις, χωρίς λογοκρισία και έλεγχο, πόσο μάλλον χωρίς τον φόβο αστυνόμευσης.»