Το Μεταναστευτικό, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και ο Δήμος Θεσσαλονίκης

Ανακοινώθηκε χθες με δελτίο τύπου, η υπογραφή μνημονίου συνεργασίας του Δήμου Θεσσαλονίκης με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που προβλέπει την κοινή δραστηριοποίηση των δυο φορέων σε ό,τι έχει να κάνει με την μεταναστευτική πολιτική που υλοποιείται σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη συνεργασία προκύπτει όχι τόσο αναφορικά με τις ρήτρες που προβλέπονται στο «μνημόνιο», αλλά με την ευρύτερη πολιτική που υλοποιεί η Υπηρεσία του ΟΗΕ, από κοινού με την συντριπτική πλειοψηφία των διεθνών οργανισμών στην Ελλάδα.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, έχει εδώ και καιρό περιορίσει τις παρεμβάσεις της στο να επιβλέπει την τεράστια μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη, να διεκδικεί καλύτερους όρους για την διεξαγωγή της, αλλά και να την επιδοτεί ώστε να την ενθαρρύνει.

Ωστόσο το μεταναστευτικό φαινόμενο δεν είναι σήμερα μια έκτακτη συνθήκη. Αναφέρεται σε μια μόνιμη ροή ανθρώπων, η οποία κλιμακώνεται διαρκώς, και σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις θα επιμείνει και στις επόμενες δεκαετίες που έρχονται.

Οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης έρχονται να εκμεταλλευτούν αυτήν την πραγματικότητα ώστε να αναδιατάξουν την φυσιογνωμία όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σε μια κατεύθυνση που επιταχύνει την υπερπαγκοσμιοποίηση, εισηγείται τον πολυπολιτισμικό κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, και εν τέλει παροξύνει τόσο τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όσο και τις πολιτιστικές συγκρούσεις.

Από την μια έχουμε τις «παγκόσμιες πόλεις», τα διεθνή διοικητικά και πολιτικά κέντρα, κόμβους του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της μεγάλης τουριστικής βιομηχανίας. Ένα περιβάλλον στο οποίο αναδεικνύονται οι εύπορες, παγκόσμιες τάξεις, δημιουργώντας παράλληλα ένα πολυεθνικό εργατικό δυναμικό που τους εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως. Όχι μόνον στους οικονομικούς τους σχεδιασμούς για την ισοπέδωση κάθε εργασιακού δικαιώματος στα χαμηλά κλιμάκια της αγοράς εργασίας. Αλλά και με την στελέχωση σε όλους τους κλάδους της αναψυχής, της εξυπηρέτησης των καταναλωτών, της καθαριότητας κ.ο.κ.

Από την άλλη οι λαϊκές τάξεις πετιούνται βίαια σε «ζώνες σκουριάς» και απαξίωσης, εξωθούνται στο περιθώριο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, και καταδικάζονται να παλεύουν για την επιβίωση στους αποτελματωμένους κλάδους των εθνικών και των τοπικών οικονομιών.

Η διευκόλυνση αυτής της γιγάντιας μετακίνησης, ευνοεί στην επέκταση ολοκληρωτικών ιδεολογιών –όπως είναι το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Υποβοηθά έτσι την δημιουργία «παράλληλων κοινωνιών» μέσα στις δικές μας κοινωνίες, οι οποίες μάλιστα αμφισβητούν αρχές τις οποίες ο δικός μας πολιτισμός θεωρεί απαράβατες και θεμελιώδεις: Η εκκοσμίκευση της πολιτικής ζωής η ισότητα των φύλων, η καθολική πρόσβαση σε ένα ανθρωποκεντρικό και όχι θεοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μερικά από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, δυστυχώς, κλείνοντας το μάτι στην ισοπεδωτική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, προσπερνά αυτήν την πραγματικότητα. Επιλέγει πολιτικές που μέσω των επιδομάτων και άλλων διευκολύνσεων ενθαρρύνουν επί της ουσίας τη μετανάστευση προς την Ευρώπη, νομιμοποιώντας έτσι με το κύρος της τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα της. Είναι μια πολιτική που παροξύνει το μεταναστευτικό αδιέξοδο, και κλονίζει τις ούτως ή άλλως εξαιρετικά ευαίσθητες ισορροπίες που υφίστανται μέσα στις κοινωνίες προορισμού.

Αντίθετα, πολύ λίγα κάνουν οι διεθνείς οργανισμοί αλλά και οι Μη κυβερνητικές οργανώσεις για την ανάσχεση των μεταναστευτικών ρευμάτων με την επιστράτευση θετικών πολιτικών και την παράλληλη τιμωρία όλων των μεσαζόντων που κερδίζουν δισεκατομμύρια από αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο.

Γιατί όλα αυτά τα κεφάλαια που διατίθενται για το κόστος της μετεγκατάστασης, αλλά και απορροφούνται σε πολιτικές ενσωμάτωσης λίγο ως πολύ αποτυχημένες, να μην δοθούν σε ένα γενναίο «σχέδιο Μάρσαλ»; Κάτι τέτοιο θα συνέβαλε όχι μόνο στην σταθεροποίηση των βασικών χωρών που λειτουργούν ως αφετηρία των μεταναστευτικών κυμάτων, αλλά και των ενδιάμεσων, που μπορούν να τους φιλοξενήσουν με καλύτερους όρους, καθώς δεν υπάρχει και μεγάλο πολιτιστικό χάσμα ανάμεσα σε αυτές και τους νεο-αφιχθέντες. Γιατί ενδιαφέρονται περισσότερο στο να συντηρούν ένα ολόκληρο σύστημα πολυεθνικοποίησης ανεξέλεγκτης μετακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων, και πολύ λιγότερο στο να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας τον ξεριζωμό των ανθρώπων από τις ευάλωτες περιοχές του πλανήτη. Κάτι που προσπαθούν τεχνηέντως να υποκρύψουν, πίσω από την υποκριτική «βιομηχανία της αλληλεγγύης».

Αυτή η πολιτική είναι επικίνδυνη για ολόκληρη την Ευρώπη. Διαλύει τις κοινωνίες, και ταυτόχρονα τις βυθίζει μέσα σε ένα φαύλο κύκλο πολιτιστικής αντιπαλότητας, εκτρέφει κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Ιδίως για την Ελλάδα, όπου αντιμετωπίζουμε και την εξόφθαλμη χειραγώγηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από τον Ερντογάν και τον τουρκικό επεκτατισμό. Ο οποίος και τις έχει μεταβάλει σε εργαλεία ευρύτερης αποσταθεροποίησης των ακριτικών μας περιοχών –όπως κατέδειξε η κρίση που ξέσπασε στον Έβρο την άνοιξη του 2020, κι επίσης, οι εκρηκτικές συνθήκες των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου.

Αυτά, τα πολύ ζωτικά ζητήματα, θα πρέπει να ξεκαθαριστούν πριν να προκριθεί η συνεργασία με τους οργανισμούς αυτούς που υλοποιούν εν λευκώ όποια πολιτική επιθυμούν στην χώρα μας· ακόμα και αν αυτή δεν έχει την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση. Προφανώς είναι ζήτημα της κεντρικής πολιτείας και λιγότερο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αλλά δεν γίνεται να χρησιμοποιούνται οι Δήμοι ως όχημα προκειμένου οι διεθνείς οργανισμοί να φέρνουν διαρκώς προ τετελεσμένων γεγονότων την πολιτεία.

Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι έχουμε χρέος να καταδεικνύουμε το αδιέξοδο και τις καταστροφικές διαστάσεις αυτής της πολιτικής.

Θεσσαλονίκη 11 Δεκεμβρίου 2020