Ο Δημήτρης Λέτσιος γεννήθηκε στην Ανακασιά στις 12 Δεκεμβρίου 1910 και πέθανε στον Βόλο στις 17 Ιανουαρίου 2008. Εργάστηκε από μικρή ηλικία στο οικογενειακό αρτοποιείο της οδού Ιωλκού.
Η σχέση του με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 1934. Ο φωτογράφος Μπάμπης Μπασδέκης τού έδειξε μερικά από τα μυστικά της φωτογραφίας, ωστόσο υπήρξε κατά βάση αυτοδίδακτος. Στην Κατοχή έγινε πρόεδρος της ΕΠΟΝ Βόλου και βγήκε στο βουνό στην περιοχή του Πηλίου, οργανώνοντας αντιστασιακές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Μετά τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και εξορίστηκε. Το 1956 ίδρυσε το παράρτημα της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας (ΕΦΕ) στον Βόλο, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Βόλου.
Η σύντροφος της ζωής του Αθηνά Τζημέρου υπήρξε ο βασικότερος πυλώνας στήριξης, υλικής και πνευματικής, για τη δημιουργία του μεγάλου και πολύπλευρα σημαντικού φωτογραφικού του αρχείου. Φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί σε μεγάλο αριθμό εκθέσεων στον Βόλο και στον ευρύτερο θεσσαλικό χώρο, σε εκθέσεις της ΕΦΕ, αλλά και στην αναδρομική του έκθεση από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης το 2005, που στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε Αθήνα, Φλώρινα, Ξάνθη και Βόλο, ενώ έχει ως τώρα τιμηθεί με τέσσερις εκδόσεις και ένα ημίωρο ντοκιμαντέρ.
Το έργο του δια τρέχει την ελληνική ύπαιθρο με έμφαση στο Πήλιο και στον θεσσαλικό κάμπο και αφουγκράζεται τον δημώδη πολιτισμό σε όλες του σχεδόν τις εκφάνσεις. Πορτρέτα και τοπία, σκηνές και στιγμιότυπα συνθέτουν ένα αυθεντικό αμάλγαμα της μεταπολεμικής Ελλάδας, που περιλαμβάνει και τον αστικό χώρο, κυρίως την πόλη του Βόλου, καθιστώντας τον Λέτσιο μία από τις σημαντικότερες μορφές στην ελληνική μεταπολεμική φωτογραφία.
Το αρχείο του Δημήτρη Λέτσιου ανήκει στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Το έργο του Δημήτρη Λέτσιου κατέχει πλέον δίκαια μια θέση στην ιστορία της μεταπολεμικής ελληνικής φωτογραφίας. Αν όμως ένα κρίσιμο μέρος του έργου αυτού ταυτίζεται με τις ατέρμονες περιηγητικές εξορμήσεις στο Πήλιο και στην ευρύτερη θεσσαλική ενδοχώρα, πώς απεικόνισε ο σημαντικός δημιουργός την ιδιαίτερη πατρίδα του;
Θεματογραφικά η πρώτη ύλη του διατηρεί τον ίδιο βασικό προσανατολισμό: σκηνές δρόμου, στιγμιότυπα, καθημερινοί χαρακτήρες, τοπία –αστικά αυτή τη φορά. το έργο του Λέτσιου που αφορά τον Βόλο είναι ευδιάκριτα εστιασμένο σε απλούς βιοπαλαιστές, λαϊκούς χαρακτήρες, παιδιά που γυρνούν στους δρόμους.
Αυτούς ορίζει ως ανώνυμους πρωταγωνιστές των φωτογραφιών του. Η συνεπής αριστερή αλλά ακομμάτιστη στάση του προσήλωσε το βλέμμα στους ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας με τρόπο ευθύ, συχνά ποιητικό. Δεν λείπουν βέβαια και οι ξένοιαστες σκηνές, όπως η λοξή ματιά στην τοπική φιλαρμονική, η παράσταση στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδος, το στιγμιότυπο από την εορταστική ατμόσφαιρα στο καρναβάλι των αρχών του ’60.
Το υλικό του Βόλου διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του ευρύτερου έργου του Λέτσιου· συντάσσεται με την καθαρή φωτογραφία, συνδυάζοντας την τεκμηρίωση με την καλλιέργεια ενός προσωπικού ύφους. Απέριττο όπως η ίδια η ζωή του, χαρακτηρίζεται από την απλότητα εκείνη που απεχθάνεται συνειδητά την εκζήτηση. Υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό την καίρια λιτότητα των ασπρόμαυρων τόνων , επιστρατεύοντας το χρώμα για φορμαλιστικές μελέτες ή αφαιρέσεις αλλά και για τον σημαιοστολισμένο δρόμο, την εξέδρα των επισήμων , τις πολιτικές αφίσες το μήνυμα των οποίων ανατρεπόταν σκωπτικά από τις πινακίδες της Αθηναϊκής ταβέρνας.
Αν μεταπολεμικά, χάρη κυρίως στην τετρανδρία των Σπύρου Μελετζή, Κώστα Μπαλάφα, Τάκη Τλούπα και Δημήτρη Λέτσιου, αποκτήσαμε ένα αυθεντικό και πλούσιο, αισθητικά και κοινωνικά, μητρώο της ζωής της υπαίθρου σε ανθρωπιστικό κυρίως πνεύμα, μικρότερο είναι το ίδιο διάστημα το έργο που κατέγραψε τη ζωή των πόλεων , ειδικά εκτός πρωτεύουσας.
Η μεταμόρφωση των πόλεων μέσα από την καλπάζουσα αστυφιλία και την αθόρυβη δυτικοποίηση συντελέστηκε σε ικανό βαθμό μακριά από τη λεπτομερή μαρτυρία του φακού. Ο Λέτσιος όμως διέσχισε το σώμα της πόλης επιδιώκοντας να ανακαλύψει, πέρα από την επιτήδευση της σκηνοθεσίας, αθέατες πτυχές της μεταπολεμικής και πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου του Βόλου, στιγμές και σκηνές που κρατούσαν ευκρινή απόσταση από την επίσημη ιδεολογική βιτρίνα της εποχής. Καθόλου παράδοξα, ανέδειξε τελικά, πέρα από βολικά προσωπεία, ένα ελλειπτικό αλλά βαθιά ανθρώπινο πρόσωπο της πόλης του Βόλου.
