Στην αρχαία Ελλάδα , οι θαλάσσιες φώκιες ήταν κάτω από την προστασία του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα. Θαλάσσιες φώκιες αποτυπώνονται σε αρχαία νομίσματα ενώ αναφέρονται και στα κείμενα του Ομήρου, του Πλούταρχου και του Αριστοτέλη.
Οι θαλάσσιες φώκιες κυνηγήθηκαν από τον άνθρωπο για το δέρμα τους, αλλά δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα εξαφάνισης του είδους τους μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια , σύμφωνα με στοιχεία ερευνών.
Το πρόβλημα κορυφώθηκε στον 20ο αιώνα λόγω της βιομηχανικής επανάστασης και του τρομακτικού ρυθμού αλιείας παγκοσμίως.
Η Μεσογειακή φώκια, Monachus monachus, είναι το σπανιότερο είδος φώκιας, ένα από τα έξι περισσότερο απειλούμενα με εξαφάνιση θηλαστικά στον πλανήτη .
Η μεσογειακή φώκια συναντάται σε όλη τη Μεσόγειο, την θάλασσα του Μαρμαρά και στην Μαύρη θάλασσα αν και βρίσκεται σε όρια εξάλειψης από αυτές τις περιοχές.
Η ενήλικη αρσενική φώκια έχει μήκος περίπου 2,4 μέτρα και ζυγίζει 315κιλά ενώ η θηλυκή είναι ελαφρώς μικρότερη και το βάρος της δεν ξεπερνάει τα 300 κιλά. Το χρώμα της φώκιας είναι γκρίζο ή καφετί ενώ χαρακτηριστική είναι η άσπρη περιοχή της κοιλιάς. Οι γηραιότερες φώκιες έχουν πιο σκούρο χρώμα. Τα νεογέννητα έχουν μήκος από 88 103 εκατοστά και ζυγίζουν 16 18 κιλά ενώ μπορούν να κολυμπήσουν μετά από δύο εβδομάδες από τη γέννηση τους. Η θαλάσσια φώκια ζει 30 έως 30 χρόνια.
Οι κίνδυνοι που απειλούν την θαλάσσια φώκια είναι η σκόπιμη θανάτωση από τον άνθρωπο, η έλλειψη τροφής, η μόλυνση αλλά και η τυχαία σύλληψη με δίχτυα και άλλους τρόπους αλιείας.
