Πολλοί όφειλαν, απευθυνόμενοι προς τη νομαρχιακή αρχή, να της ζητήσουν να επιστρέψει προς στιγμήν έστω, στην τόσο ακριβοπληρωμένη όσο προπαγανδισμένη ιστορία του «Έβρος 2010» και να της προτείνουν να μπει στον κόπο να αναρωτηθεί: τι «Έβρος 2010» -ακόμη κι αν δεν ήταν για ανακύκλωση το σύνολο εκείνο- μπορεί να αναμένεται, όταν ο ομώνυμος του 2005, είναι αυτός που έζησαν, ζουν ως σήμερα, και θα ζήσουν και αύριο οι πολίτες του; Τι είδους δηλαδή, με τα δικά της έστω μέτρα και σταθμά, οιωνοί υπάρχουν;
Εγώ θα έλεγα, κρίμα που στον κώδικα της αυτοδιοίκησης δεν προβλέπεται και η παραίτηση του Νομάρχη εκείνου που μετά των θεσμικών επιτελών, αποτυγχάνει παταγωδώς στην άσκηση των καθηκόντων του. Όμως και να προβλέπονταν, ποια αντιπολίτευση θα το ζητούσε; Ιδού, ένα ακόμη ερώτημα.
Απέναντι στο τοπίο αυτό, τόσο με τους πρώτους που διατείνονται ότι κυβερνούν το Νομό -αλλά τότε προς τι, όπως έγινε πριν λίγες μέρες με την απρόβλεπτη όντως πλημμύρα, τα κατεβασμένα τηλέφωνα και τα κλειστά κινητά- όσο και τους αντιπολιτευόμενους οι οποίοι ψελλίζουν, αν δεν συμπολιτεύονται πλέον από συνήθεια, οι μόνοι που έμειναν να κάνουν κάτι είναι οι ίδιοι οι πολίτες του Νομού. Αυτοί ίσως μπορέσουν να βάλουν τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Πέραν του ότι οφείλουν να ανταμείψουν, όταν έρθει η στιγμή, τον καθένα κατά τα έργα του.
Ποια όμως είναι αυτά; Ας μη μιλήσουμε αυτή τη στιγμή για τα χρυσωρυχεία. Θα το κάνουμε μια άλλη φορά. Απλά αυτή τη στιγμή να πούμε ότι έστω και σε μια Δημοκρατία σαν τη σημερινή, δεν έχουν καμιά θέση οι ομηρίες. Πόσο μάλλον οι εξ αυτών κουτοπόνηρες. Να εμπορεύεται δηλαδή κανείς τα αυτονόητα, όπως επί του προκειμένου, το «όχι». Κάτι βέβαια που σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει αθώωση των όποιων αναμεμειγμένων φίλων, και κάτι που δεν μπορεί να ενδιαφέρει κανέναν ως προς άλλες πτυχές. Όπως είναι το όποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Ας πάρουμε ενδεικτικά, τα πιο πρόσφατα, τα φετινά, με πρώτη και καλύτερη τη διασπάθιση, αν μη τι άλλο, κονδυλίων η οποία έγινε με το σχέδιο της, προδιαγραφών Ταταρένκωφ, επενδυτικής τουριστικής φούσκας. Δεύτερο, το διαρκές «ναι σε όλα», σε γειτονικές υποδείξεις για ανατινάξεις αναχωμάτων, τις οποίες το πανελλήνιο θυμάται από απευθείας τηλεοπτικές αναμεταδόσεις. Τρίτο, τα σαφώς έχοντα σχέση με τους παρακείμενους ορυζώνες, απειράριθμα σμήνη κουνουπιών απέναντι στα οποία, ούτε πριν ούτε κατά ούτε μετά την επέλασή τους που συνεχίζεται, έπραξαν κάτι, οτιδήποτε. Τέταρτο, το προκληθέν, μετά τις καινούργιες και πάλι ανατινάξεις, κιτρινοπράσινο έως καφέ των Θρακικών ακτών, σε απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων, που επί ημέρες τώρα επιμένει ενώ ταυτόχρονα απαγορεύει το κολύμπι και επόμενα τον τουρισμό.
Δεν λέω, ίσως όλα αυτά σε λίγο να ξεχαστούν. Αφού εκείνα που αναμένονται να έλθουν, αν μη τι άλλο, θα τα παραμερίσουν. Αυτό όμως που θα παραμείνει και θα εγείρει το ερώτημα στο οποίο καλούνται, τόσο οι μεν όσο οι δε να απαντήσουν, είναι: σε ποιον τομέα, έκαναν κάτι;
{*} Ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002,
pashalsf@otenet.gr, Έβρος, Αύγουστος 2005
