« Ιδού εγώ είναι η εναρκτήρια και σχεδόν η καταληκτική φράση του μονολόγου της Αναγνωστάκη. Μια ειρωνική αντιστροφή του επιγραφικού «Ιδού ο άνθρωπος», όταν το άτομο παρουσιάζεται λόγω της πολιτείας του σαν χαρακτηριστική περίπτωση του γένους. Στο μονόλογο της Αναγνωστάκη, αντίθετα, όλη αυτή η πολιτεία συνοψίζεται σε ένα βιογραφικό τριών σειρών: «Η Σοφία Αποστόλου του Ιωάννου και της Ευγενίας. Καθηγήτρια Γαλλικής στο Δημόσιο. Με ανώτερες σπουδές στη Φιλολογία. Κάτοχος επίσης της Αγγλικής και Ρωσικής. Πρώην καθηγήτρια. Απολυθείσα λόγω αλκοολισμού».
Αυτός ο μονόλογος είναι πριν απ όλα η κατάθεση ζωής ενός ανθρώπου «χωρίς ιδιότητες» και χωρίς σημασία. Είναι ο κύκλος της ζωής ακόμη ενός θηλυκού Ελπήνορα, που δε διεκδικεί αξιωματικά καμιά θέση στην υπόληψη μας, όπως και καμιά μνεία στην ιστορία. Το ημιμεθυσμένο πρόσωπο του μονολόγου θέλει να παρεισφρήσει στη σκηνή, σε χώρο και χρόνο όπου η ιστορία έχει σωπάσει.
Η Σοφία Αποστόλου είναι η γυναίκα που αγγίζει τα πράγματα με το συναίσθημα. Ερωτικά. Χρωματικά. Υπερβολικά. Μέσα στο σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον των κατ επίφαση ιδεολογιών και στον καθημερινό βίο της αρπαχτής και της ρεμούλας, η Σοφία Αποστόλου καταλαβαίνει κατ αρχάς ό,τι μπορεί να αγαπήσει. Γι αυτό και έχει ένα δικό της μέτρο για να κρίνει την πραγματικότητα· και έχει μια δική της, ανέκφραστη ζωή. Γι αυτήν ο άνδρας της ήταν κομμουνιστής, αλλά ήταν «πρώτα, πρώτα όμορφος. Πολύ όμορφος».
Μαζί κάνανε έρωτα τραγουδώντας την Τρίτη Διεθνή. Ο γιος της από την άλλη στάθηκε άτυχος: «ʼσχημος, ούτε κοπέλα, ούτε λεφτά δικά του...». Κάποια μέρα αυτός ο γιος θα της παρουσιάσει μια Ρωσίδα «από τα βάθη της Σοβιετικής Ένωσης», την Τάνια. «Η Τάνια ήταν όμορφη. Καλλονή. Δεν έχω δει τέτοια καλλονή». Η Σοφία Αποστόλου θα αναλάβει να της μάθει γαλλικά, για να τραγουδάει σε κέντρο. Μισο-καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στην όλη αυτή υπόθεση της «υιοθέτησης», μισο-κατανοεί την παρανομία που υποκρύπτει το ενδιαφέρον του γιου της· καταλαβαίνει ωστόσο πλήρως πως αυτή η προσφορά της στη νέα κοπέλα τη γεμίζει. Κάποια μέρα η Τάνια θα εξαφανιστεί, ακολουθώντας δύο άλλους ανθρώπους του υπόκοσμου...
Ο γιος της θα τιμωρηθεί με δέκα χρόνια φυλακή. Όμως τη Σοφία Αποστόλου την ενοχλεί που του έκοψαν «τα ωραία του μακριά μαλλιά». Και πιο πολύ ακόμη, που ο αστυνομικός «του πάτησε το κεφάλι την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητο»... Τώρα η Σοφία Αποστόλου μένει απέναντι από τον Κορυδαλλό για να φροντίζει το φυλακισμένο γιο της. Από το σχολείο την απέλυσαν γιατί έπινε, ακόμη και μέσα στην τάξη...
Ίσως είναι κι αυτό μια επανάσταση. Μια επανάσταση όμως που δεν αλλάζει την ιστορία, αλλά τον εαυτό σου. Τον τρόπο που βλέπεις τη μέχρι τώρα πορεία σου. Για να καταλάβεις πως τίποτε απ ό,τι σου ζητήθηκε και πρόσφερες δεν είχε τελικά νόημα. Να παραδεχτείς ότι πάντα «έπληττες», ότι πάντα ήσουν «φυτό»· ότι έπεσες θύμα εκμετάλλευσης, όχι μόνο των ισχυρών, αλλά ακόμη και των δικών σου ανθρώπων. Και να διεκδικήσεις τη δική σου αξιοπρέπεια και το δικό σου αυτοσεβασμό. «Καμμιά ζωή δε ζηλεύω. Αντίθετα είμαι περήφανη για τη ζωή μου».
O Ουρανός Κατακόκκινος έχει ήδη εγγραφεί στο πλούσιο ενεργητικό της Βέρας Ζαβιτσιάνου. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την ίδια και το Εθνικό Θέατρο το Νοέμβριο του 1998, σε σκηνοθεσία του Βίκτορα Αρδίττη». - Γρηγόρης Ιωαννίδης
