«Ο ήχος της σκέψης, σαν η πιο δυνατή φωνή της ύπαρξης, ακούγεται στο θεατρικό μονόλογο Αναχώρηση ή Καρκίνος του Λάρυγγος του Αντώνη Δωριάδη. Συγγραφέας με έντονες πολιτικές ανησυχίες, ο Δωριάδης συνθέτει έναν εσωτερικό μονόλογο για τη στάση ζωής του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ευμάρεια και τη ματαιοδοξία της, στην υγεία και την αρρώστια, στη μοναξιά και την απώλεια. Ζητήματα των οποίων η αντιμετώπιση μπορεί να εμπεριέχει ένα εξίσου βαθύ πολιτικό μήνυμα.
Στη σκηνή, μια γυναίκα ετοιμάζεται για κάποιο ταξίδι. Επιλέγει στιγμές από τη ζωή της όπως θα διάλεγε αποσκευές. Και την ίδια στιγμή στοχάζεται πάνω στην έννοια της ευτυχίας. Βλέπει τη ζωή σαν ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι που καλείται να παίξει ως το τέλος με τόλμη και αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από την έκβασή του. Κι αν οι αντίπαλοι τώρα λέγονται μοναξιά, φθορά ή θάνατος και φαίνονται ανίκητοι, της είναι αρκετό να σταθεί απέναντί τους με αξιοπρέπεια, συμφιλιωμένη με την ανωτερότητά τους.
Η ηλικιωμένη ηρωίδα παραδέχεται την ομορφιά της ζωής, όπως και τη δική της έλλειψη χρόνου να τη ζήσει. Μια τέτοια παραδοχή δίνει στις σκέψεις και στις κινήσεις της μια απρόβλεπτη ηρεμία, σχεδόν μια εύθυμη διάθεση. Και χαρίζει στις αισθήσεις της μια παράξενη παρθενικότητα. Έξαφνα η γυναίκα κοιτάζει γύρω της και «βλέπει». Βάζει τη μουσική να παίξει και «ακούει». Αγγίζει τα αντικείμενα και νιώθει την αφή τους στο δέρμα της. Το κάθε αντικείμενο και ο κάθε ήχος μετατρέπεται σε σκηνικό συνομιλητή της.
Αποχαιρετά σταδιακά ό,τι ως τώρα τη συντρόφευε. Πρώτα τα αντικείμενα του προσωπικού της χώρου· στη συνέχεια τη Φύση· και, τέλος, με ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι του Σοπέν, την Τέχνη. Όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αδιάφορα για την απουσία της. Τα μόνα που μπορεί να κρατήσει δικά της είναι η Μνήμη και η Αγάπη.
Ένας μονόλογος αφορμή για το συγγραφέα να μιλήσει για τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Για τον τρόπο που επιλέγει κανείς να ζει ή να πεθάνει, σπαταλώντας ή κερδίζοντας. Αυτό είναι το νόημα της σκηνής στη θάλασσα, που ακούμε στη διάρκεια της αναπόλησής της: Κάτω από τα αρχαία ερείπια του Σουνίου, νιώθοντας κάποια πολύτιμη στιγμή πλούσια από έρωτα, η γυναίκα θα πετάξει στη θάλασσα χρήματα, τιμαλφή, τυπικές ταυτότητες.
Το κείμενο του Αντώνη Δωριάδη στηρίζεται σε μια ιδιαίτερη συνθήκη: Πρόκειται για την κατάθεση ενός προσωπικού λόγου που ακόμη κι αν οφείλει να ακουστεί δεν μπορεί να εκστομιστεί. Γιατί η γυναίκα του μονολόγου πάσχει από Καρκίνο του λάρυγγα. Φεύγει για το νοσοκομείο ζητώντας να πάρει μαζί της σαν τελευταία συντροφιά ό,τι θα ομορφύνει τις ώρες της, ό,τι θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει τους φόβους της. Επιλέγει να πάρει μαζί της ένα τελευταίο ένδυμα, ένα βιβλίο και τη φωτογραφία του νεκρού αλλά τόσο ζωντανού για εκείνην αγαπημένου της. Αυτά που πιστεύει ότι θα της δώσουν δύναμη για την έξοδο. Βγαίνει». - Μαρία Χουλιαρά
