Μέσα στο μυαλό μου
παραμένει ακόμη
κλειδωμένη η φιγούρα σου,
έτσι καθώς έφευγες από κοντά μου
κι εγώ ανήμπορος να αντιδράσω,
να στέκω εκεί όρθιος ανήμπορος θεατής
και οι σταγόνες της βροχής να ζωγραφίζουν στα μάγουλά μου.
Όρθιος,
δίπλα σε κείνο το παγκάκι,
που τελικά φορτώσαμε με τόσα λόγια αγάπης,
λόγια ερωτευμένων που ορκίζονται συχνά
αιώνια αφοσίωση ο ένας στον άλλον
και μετά
μετά μένουν ίσως κάτι φωτογραφίες
αλλά και κάποια άλλα φετίχ,
γράμματα για παράδειγμα,
ίσως ένα λουλούδι αποξηραμένο
ή μπορεί και κάποιο άλλο παλιό μεταχειρισμένο αντικείμενο
πράγματα που τα κοιτάς και σε κοιτάζουν με λατρεία
αλλά και κάπως ειρωνικά, ύστερα από τόσον καιρό.
Κάθε φορά που ψιχαλίζει σε θυμάμαι .
Συνηθίζω να περπατώ ακόμη εκεί,
στην ίδια παραλία
και κοιτάζω τη θάλασσα για να ξεχνιέμαι,
καθώς στέκω εκεί, ένα γύρω στο ίδιο παγκάκι
και κάτω από την ομπρέλα μου
κάνοντας όνειρα και βλέποντας οπτασίες .
Βλέπω, για παράδειγμα, τη φιγούρα σου
έτσι καθώς ξανάρχεσαι
και τελικά παραμένω ακόμη εκεί,
στη ίδια παραλία, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη,
γιατί έτσι και ξανάλθεις δεν θα δυσκολευτείς να με βρεις .
Ακόμη και σήμερα, συνεχίζω τον περίπατό μου πάνω στα ίδια πλακόστρωτα .
