Performance: «24 ώρες στην πόλη. Σαν Σκιά»

“This thing of darkness I acknowledge mine” 
William Shakespeare

Η performance «24 ώρες στην πόλη. Σαν Σκιά | Θεσσαλονίκη» είναι μια απόπειρα να διερευνηθεί η σχέση της πόλης με το ανοίκειο.

Ο καλλιτέχνης, ως σιωπηλή φιγούρα ντυμένη σε μαύρο ολόσωμο spandex zentai που καλύπτει και το πρόσωπο για 24 ώρες (3 ώρες την ημέρα για 8 μέρες) περπατάει στο αστικό τοπίο της πόλης, κάθεται σε δημόσια παγκάκια, μπαίνει στα λεωφορεία, σε δημόσιους χώρους (μουσεία, μνημεία, καφέ, μπαρ, μαγαζιά), περπατάει στους δρόμους.

Αν, όπως λέει ο Γιουνγκ, η σκιά μας είναι το σκοτάδι μέσα μας που αρνούμαστε να δεχτούμε σαν δικό μας μέσα μας, προσπαθούμε να το κρύψουμε και προτιμούμε να το προβάλουμε στους άλλους, τι θα γίνει αν φέρουμε το σκοτάδι αυτό στο δημόσιο χώρο και ποιοι είναι οι άλλοι που επιλέγουμε ως καθρέφτες του σκοταδιού μας;

Έχετε ποτέ κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης νιώθοντας σαν να μην υπάρχετε ή σαν θέλετε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί; Ήταν από ντροπή; Από φόβο για το δημόσιο χώρο ή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο; Αίσθημα κατωτερότητας λόγω κοινωνικής καταγωγής, ταυτότητας, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, επαγγέλματος, αναπηρίας; Λόγω κατάστασης υγείας; Ανεργίας; Αστεγίας; Ψυχικής υγείας; Λόγω χρήσης ουσιών; Πώς είναι να κοιτάζει κανείς τον κόσμο όταν ο ίδιος είναι ο “κανένας”;

Ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου βλέποντας μία ανθρώπινη φιγούρα σαν σκιά, χωρίς πρόσωπο, να κυκλοφορεί στους δημόσιους χώρους της πόλης; Θα γελάσουν; θα φοβηθούν; Θα ξαφνιαστούν; Θα συνεχίσουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Υπάρχει στα αλήθεια χώρος για “το άλλο” στις σύγχρονες δυτικές μεγαλουπόλεις; Πόσο άνετα νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο; Και τι είμαστε διατεθειμένοι να προβάλουμε πάνω του; Μπορεί άραγε αυτή η συνάντηση με το ανοίκειο να διακόψει την καθημερινότητα των κατοίκων ή ακόμη και να ανοίξει νέους ορίζοντες στο πώς βιώνουν και κατοικούν τον δημόσιο χώρο της γειτονιάς τους και της πόλης; Και εν τέλει, χωράει το ανοίκειο στις προσωπικές αναπαραστάσεις που δημιουργεί ο καθένας για την πόλη (του) και για τον (δημόσιο) χώρο;

Λίγα λόγια τον καλλιτέχνη (Τη Σκιά) Αλέξανδρο Μιχαήλ

Ο Αλέξανδρος Μιχαήλ είναι θεατρικός σκηνοθέτης και ερμηνευτής, performance και installation artist. Σπούδασε Σωματικό Θέατρο με την παιδαγωγική του Lecoq στο London International School of Performing Arts και Σύγχρονη Performance στο Brunel University στο Λονδίνο όπου έζησε και δούλεψε επτά χρόνια, συνεργαζόμενος με τους Mark Storor, Station House Opera, Bock & Vincenzi, Penny Woolcock κ.α. και ως solo aerial artist στο English National Opera. Από το 2013, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, διδάσκει, σκηνοθετεί, υλοποιεί performances και καλλιτεχνικές παρεμβάσεις με ευάλωτες ομάδες και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις “Κομμάτι για 2” [Βραβείο PANPHYS, 8th International Festival of Mime & Physical Theatre] και “Splinters”, της Νίνας Ράπη [Υποψηφιότητα Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Queer Theatre Awards]. Υπότροφος του Ιδρύματος Robert Bosch, βραβεύτηκε με Υποτροφία του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος “Artworks” για το σύνολο του έργου του και από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ι.Σ.Λάτσης για τη δημόσια παρέμβαση για τον HIV, To Whom It May Concern, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε με ατομική performance διαρκείας στην Ομαδική Έκθεση AS ONE των οργανισμών ΝΕΟΝ+ΜAI (Marina Abramovic Institute). Με τον εικαστικό Γιάννη Παππά συνέλαβε και επιτέλεσε την performance διαρκείας “Refugio”, με θέμα την αλληλεξάρτηση αντικρουόμενων ταυτοτήτων, σε δημόσιες πλατείες, στις δύο πλευρές της διαιρεμένης Λευκωσίας.

Είναι ιδρυτικό μέλος του Vatiras.


ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023 μέχρι Τετάρτη 31 Μαΐου