«Τί έκανα στη διάρκεια του εγκλεισμού και στη νέα εποχή του Covid-19»

Ζούσαμε και ζούμε μία κατάσταση πρωτοφανή. Ο Covid 19 έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε, αλληλεπιδρούμε και σκεφτόμαστε.

Η επέλαση του ιού άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει την καθημερινότητά μας, ξαναγράφει την ιστορία και πιθανότατα δημιουργεί τις ασφυκτικά «ιδανικές» συνθήκες για έναν δημιουργό, γενικά, ή στην περίπτωση μας για έναν φωτογράφο, να εκφράσει τους φόβους, τις ανησυχίες, ακόμη ίσως και τις ελπίδες που γεννά μέσα του αυτή η νέα εποχή.

Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης κάλεσε τα μέλη του, να μοιραστούν τις δημιουργίες τους κατά την πρώτη φάση εγκλεισμού (καραντίνας) εξ αιτίας του covid-19 και να συζητήσουν μαζί μας τυχόν απορίες και προβληματισμούς που γεννήθηκαν ή γεννιούνται από αυτά.

O Στέλιος Γιανσακίδης παρουσιάζει (στην ιστοσελίδα στην παρούσα φάση εξαιτίας της αναβολής των συναντήσεων) μέρος από τις δύο ενότητες από το έργο του αυτήν την περίοδο: την “karantina” και την “ meta-karantina”.


Καραντίνα Covid-19

Αν και αυτός ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στο έναυσμα ή την παρακίνηση μου στο να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες παρ’ όλα αυτά συμπίπτουν χρονικά στο υλικό που βλέπετε παρακάτω.

Προσωπικά η λέξη καραντίνα ή Lockdown 1 (2,3…..κανείς δεν ξέρει ακόμα) δεν μου έδωσε καμία νέα αφορμή,ιδέα ή έμπνευση να δουλέψω αυτό το θέμα. Συνέχισα να κάνω αυτό που κάνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Να κουβαλάω μαζί μου φωτογραφική μηχανή με φίλμ και να φωτογραφίζω καθημερινά.

Φτάνοντας τώρα στην περίοδο υποχρεωτικού εγκλεισμού μας στο σπίτι λόγω πανδημίας τα περιθώρια μετακίνησης στένεψαν.
Κάνοντας κάθε μέρα αρκετά χιλιόμετρα με τα πόδια, το μόνο πράγμα που μου έμεινε ήταν να στείλω μήνυμα ώστε να πάρω άδεια κάποιες ώρες να περπατήσω και να φωτογραφίσω.

Το υλικό που βλέπετε παράχθηκε στην περίοδο αυτή. Μέσα σε ενάμιση μήνα.

Θεωρώ το φωτογραφικό υλικό αυτό μια περιορισμένης έκτασης καταγραφή ρεπορταζιακού τύπου. Κι αυτό γιατί δεν είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μακριά απο το σπίτι μου που είναι στην Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Αρα και περιορισμένη η όποια καταγραφή αποκλειστικά στα πέριξ του χωριού.
Απο την άλλη μεριά όμως ήμουν και τυχερός γιατί είχα την άνεση να περπατήσω σε γειτονιές που μεγάλωσα μικρός τα καλοκαίρια. Στο παλιό σπίτι της γιαγιάς και του παππού που έπαιζα, έκανα βόλτες  με το ποδήλατο μου κι έκανα μπάνιο στη θάλασσα.

Έχουν περάσει τουλάχιστον 35 χρόνια απο τότε και ήμουν πολύ περίεργος να δώ και να φωτογραφίσω αυτά τα μέρη. Οι εικόνες μιλάνε απο μόνες τους και δεν θα ήθελα να ωραιοποιήσω ή να δείξω την όποια μιζέρια. Το μόνο σίγουρο είναι οτι όλα έχουν αλλάξει.

Στο δεύτερο κομμάτι meta-karantina που έρχεται σαν συνέχεια του θέματος καραντίνα Covid-19 έκανα κάποιες εικόνες, αφού επιτράπηκε η έξοδος απο το σπίτι χωρίς χρονικό περιορισμό.
Και πάλι ακολούθησα την περιέργεια μου να περπατήσω ξανά μετά απο πάρα πολλά χρόνια στις περιοχές Καλοχώρι και Δέλτα του Αξιού ποταμού.

Υπάρχουν και μερικές εικόνες στις αρχές του καλοκαιριού. Τις κουτσουρεμένες διακοπές στην Ίμβρο και την διασκέδαση στην αυλή του σπιτιού μου με την ανηψιά μου στην πισίνα.

Στέλιος Γιανσακίδης 2020