Κάθε μέρα που περνάει, μας φέρνει όλο και πιο κοντά!
Αυτό έγραφε πάνω στο μνήμα της γυναίκας του, κάποιος παθολογικά
ερωτευμένος άντρας και υπέγραφε μάλιστα από κάτω με μικρότερα γράμματα σαν ο αντρούλης σου
και με ακόμη μικρότερα κάτι ακόμη αλλά είχε φαίνεται περάσει πολύς καιρός
και είχε φαγωθεί από την πολυκαιρία και την κακή συντήρηση αυτή η πολύ
μικρή και εντελώς πρόχειρη και επιφανειακή γραφή σε σημείο που μου ήταν
αδύνατον να καταλάβω τι έγραφε.
Η όλη κατάσταση του μνήματος πάντως, η παντελής έλλειψη φροντίδας δηλαδή,
με έβαλε σε σκέψεις.
Τι να είχε συμβεί άραγε;
Να έγινε τελικά πραγματικότητα και μάλιστα τόσο σύντομα αυτό που έγραφε
και με τέτοια ταχύτητα ώστε ούτε το όνομά του να προλάβει να προσθέσει
δίπλα σε αυτό της γυναίκας του;
Περιέργεια μεγάλη με κυρίευσε, σε βαθμό που δεν άντεξα και ρώτησα τον φύλακα .
- Α μου είπε , λες για τον Ρωμαίο και χαμογέλασε , ρε συ αυτός από την
ημέρα της κηδείας και για πέντε με έξι μήνες περίπου, είχε κάνει
σπίτι του το νεκροταφείο.
- Ε και τι έγινε μετά και το μνήμα έχει αυτά τα χάλια, τον ρώτησα και η
περιέργειά μου είχε χτυπήσει κόκκινο.
- Ε, τι ήθελες μωρέ να γίνει , έκλαψε χτυπήθηκε είδε και από είδε, έτυχε
τώρα να γνωρισθεί και με μία γυναίκα, ίσως και χήρα που ερχόταν να
κλάψει τον άντρα της, τι να σου πω δεν ξέρω ακριβώς αλλά εκείνο που ξέρω
σίγουρα είναι, ότι έκοψε μαχαίρι να έρχεται και μου φόρεσε και φέσι
μάλιστα, για κάτι που μου είχε παραγγείλει για το μνήμα .
Ο χρόνος φίλε μου, είναι ο μεγαλύτερος γιατρός , είπε κλείνοντας
σε αυτό το σημείο την κουβέντα μας ο φύλακας και έσκυψε να ανάψει το
καντήλι σε κάποιον άλλον τάφο .
- Δεν έρχεται ποτέ κανένας;
επέμεινα εγώ αλλά δεν πήρα απάντηση και κατάλαβα πως είχα κάνει χαζή
ερώτηση και περιττή αφού η εικόνα της εγκατάλειψης μιλούσε από μόνη της .
Κάθε μέρα που περνάει, μας φέρνει όλο και πιο κοντά, μονολογούσα έτσι
καθώς προχωρούσα για να βγω από το νεκροταφείο και χαμογελούσα με το
πόσο σχετικά είναι όλα, ακόμη και αυτά που κάποιες φορές μας φαίνονται
απόλυτα και δεν σηκώνουμε συζήτηση .
